Wat een gekke ingeving van papa. “Dex, is judo niet leuk voor jou?” Ik dacht, ach wat een gekke sport en dit is vast een opwelling en hij is er zo mee klaar?

We nemen een proefles en … wauw direct enthousiast. Wat doet die meester dat goed!  Midden in de zaal zie ik de meester zitten en daarvoor zit een hele rij kinderen met de handen op hun knieën aandachtig te luisteren.  En let op, dan heb ik het over 5 jarige kinderen he. Wauw respect, hoe doet hij dat? Gaaf om te zien en stiekem ben ik natuurlijk een beetje jaloers dat ik dat thuis met drie al moeilijk voor elkaar krijg. 

Altijd na de les wordt er enthousiast verteld wat er nu weer is geleerd. 

Is het nu een mooie worp over zijn schouder, of een nieuw Japans woord. Sorry, ik ben hem weer vergeten, maar dex kwam super trots dat hij het wel wist. Ja, je wordt op allerlei vlakken uitgedaagd. 

Dex is niet alleen lekker in beweging, hij maakt vrienden, leert wat echt respect is, wordt uitgedaagd buiten z’n comfort zone te gaan, maar bovenal heeft altijd plezier. 

Altijd is daar eerst, voor op de maandag en de woensdag, na schooltijd 1 1/2 uur voetbaltraining en dan nog een uur de judo er achteraan, nooit met tegenzin. Nou ja, bijna nooit, mijn zoon blijft gelukkig ook een mens. Er zijn mensen om ons heen die ons voor gek verklaren, maar tja als je dat blije koppie ziet dan kun je hem dat toch niet ontnemen. 

En dan hebben we daar de wedstrijden. Super leuk om ergens voor te trainen en zo ook eens tegen andere jongens en meisjes te judo-en. En meedoen is natuurlijk belangrijker dan winnen… Tja, toch zit er altijd een beetje competitie bij, ook bij de trotse ouders op de bank.

Gespannen kijk ik toe als hij op de mat staat, Dex focus… niet afleiden. Gelukkig blijft hij rustiger dan ik ben… precies op het juiste moment pakt hij zijn moment en daar gaat zijn tegenstander tegen de grond met een ippon. Jaaaaa, hij heeft gewonnen. Tuurlijk ben ik supertrost. Het mooiste is zijn eigen overwinning, groei in zelfvertrouwen en de glimlach die niet van zijn gezicht is te slaan en het “Oh, mam ik heb zo’n buikpijn van geluk…

Wat het dan helemaal compleet maakt is de oprechte high five en felicitaties van zijn trotse meester. Wat vind ik het toch mooi om te zien dat hij altijd zo oprecht betrokken is. Wij denken al met al een mooi onderdeel van de opvoeding dat bijdraagt aan het vormen van normen, waarden en discipline. Deze sport kan voor ons niet meer stuk en oh ja, Dex vindt het natuurlijk ook te gek. Mam, wanneer mag ik weer vraagt hij ieder woensdag weer.

Geschreven door: Erik en Marleen, ouders van Dex